• همراه همیشه آدمیان: نویسنده در این بخش به این واقعیت می پردازد که گرفتاری و درماندگی در این جهان، امری ناگزیر و ناگسستنی از زندگی آدمیان است.

• واژه شناسی: در این بخش واژه های مربوط به بحث که به دو دسته واژه های بیانگر دشواری ها و سختی ها و واژه های امیدزا و راحتی بخش تقسیم می شوند، توضیح داده می شود که در ادامه بحث معانی آیات و روایات روشن تر شود.

• اهمیت موضوع: در این بخش فهرستی از آموزه های دینی که بیانگر اهمیت موضوع وظایف یک مسلمان در گرفتاری های هم نوعان و مسلمانان و مومنان است، بیان شده است.

• سفارش به فریادرسی و یاری درماندگان: در این قسمت بیانات روشن و صریحی در سفارش پیشوایان دین در لزوم و حتی گاهی وجوب مددرسانی به مددجویان و دستگیری از درماندگان، مطرح می شود.

• خدای فریادرس: در این بخش از فریادرسی خداوند یاد شده است و در قالب آیاتی روشن و دعاهایی امیدبخش و نیز حکایتی جالب به این موضوع پرداخته می شود که همگی بیانگر دستگیری خداوند منان و مهربان از بندگان درمانده و بیچاره است.

• فریادرسی چهارده معصوم: فریادرسی امامان بخش دیگری است که در آن به نقل یک ماجرای شنیدنی اکتفا شده و همچنین نقش هر یک از امامان در برطرف کردن گرفتاری ها بیان شده است.

• فریادرسی حضرت علی علیه السلام: دو داستان شیرین و شنیدنی از دستگیری ها و فریادرسی های حضرت امیرالمومنین در این قسمت نقل شده است.

• داستان فریادرسی امام صادق علیه السلام: در این بخش به ذکر یک ماجرا از یاری رساندن امام صادق علیه السلام به درماندگان بسنده شده است.

• فریادرسی امام زمان علیه السلام: در این بخش، بحث اصلی این نوشتار یعنی فریادرسی امام زمان و یاری آن عزیز مطرح می شود و در این راستا به داستان های زیبا در این باره و دعاهای شیوایی همچون دعای پس از نماز   امام زمان، دعای فرج(گشایش)، دعای علوی مصری، دعای عبرات(اشک ها)، دعای استغاثه به صاحب الزمان اشاره می شود.

•  اضطرار امام زمان علیه السلام: در پایان هم از درماندگی و اضطرار حضرت حجت یاد شده و از فرجام فرخنده آن اضطرار شیرین -که به ظهور پر سرور آن باقی مانده ی خدا می انجامد- سخن گفته شده است.

جناب عثمان بن سعید، نایب خاص حضرت صاحب الزمان علیه السلام، به یکی از شیعیان دعایی را املا فرمود و به او دستور داد تا آن را در دوران غیبت قائم علیه السلام بخواند. این همان دعایی است که در مفاتیح الجنان به عنوان دعای عصرغیبت آمده است. از جمله در آن دعای زیبا و راه گشا چنین می خوانیم:

... أَنْتَ يا رَبِّ الَّذِي تَکْشِفُ السُّوءَ (الضُّرَّ) وَتُجِيبُ المُضْطَرَّ إِذا دَعاکَ وَتُنْجِي مِنَ الکَرْبِ العَظِيمِ فَاکْشِفْ يا رَبِّ الضُّرَّ عَنْ وَلِيِّکَ وَاجْعَلْهُ خَلِيفَةً فِي أَرْضِکَ کَما ضَمِنْتَ لَهُ.

ای خداوند، تنها تویی که بدی را برطرف می کنی و دعای درمانده را اجابت می فرمایی و او را از اندوهی گلوگیر می رهانی. اینک ای خدا بزرگ، بدی [غیبت] را از ولی خویش بزدای و چنان که خود ضمانت کرده ای، او را خلیفه خویش در زمین گردان.
...
آری، امام زمان و صاحب دوران، همان است که در دعای ندبه از فراق و دوری اش چنین می خوانیم: أَيْنَ الْمُضْطَرُّ الَّذى يُجابُ إِذا دَعا؟ کجاست آن مضطری که چون دعا کند، دعایش اجابت می شود.
من نمی دانم دل دریایی صاحب زمان و مالک زمین و عزیز دوران از چه چیز به درد می آید که هنگامی که خداوند قیامش را مقدر می فرماید، حوادث شگفتی رخ می دهد که در روایات آمده است:
... در حدیث جالبی از علی علیه السلام -که در ضمن سخنانی بلند و پیش گویانه ایراد شده است- چنین می خوانیم:

«خداوند برای یاری مهدی علیه السلام گروهی را برمی انگیزد. آنان همانند ابرهای پراکنده پاییزی، گرد یک دیگر فراهم می آیند. به خدا سوگند، من نام های آنان و نام امیرشان و نیز جایی که مرکب هایشان فرود می آید، همه را، می شناسم.
پس از آنکه آنان گرد آمدند، مهدی علیه السلام داخل کعبه می شود و می گرید و به درگاه خدا تضرع می کند خداوند می فرماید: "یا کیست آن کس که گرفتار درمانده را هنگامی او را بخواند، اجابت می کند و گرفتاری را برطرف می فرماید و شما را جانشین زمین می گرداند؟" این آیه، مخصوص ما اهل بیت است.»