1. از گوشه ای برون آی، ای کوکب هدایت.
2. غروب خورشید، افول ماه و ستارگان.
3. شهاب شب شکن.
4. ای پدر یتیمان، دستی بر سرمان بکش!
5. ارزش اشک
6. زگریه مردم چشمم نشسته در خون است.

سه بخش اول این کتاب با نگاهی ظریف و دقیق به تعابیر و تشبیهاتی که در دعای ندبه خطاب به امام زمان علیه السلام زمزمه می کنیم، می پردازد و برخی روایت هایی که به این تعابیر اشاره کرده اند، بیان می کند. از جمله این تعابیر و تشبیهات:

يَابْنَ الْبُدُورِ الْمُنيرَةِ               "ای زاده ماههای کامل و نورافشان"

يَابْنَ السُّرُجِ الْمُضيئَةِ            "ای فرزند چراغ های نورانی"

يَابْنَ الشُّهُبِ الثّاقِبَةِ             "ای زاده ی شهاب های درخشان"

يَابْنَ الْأَنْجُمِ الزّاهِرَةِ              "ای پسر ستارگان روشن"

يَابْنَ السُّبُلِ الْواضِحَةِ            "ای فرزند راههای آشکار"

يَابْنَ الْأَعْلامِ اللّائِحَةِ             "ای زاده ی نشانه های نورافکن"

نویسنده ضمن بیان این تعابیر این نکته را متذکر می شود که تشبیه امامان بویژه امام زمان و ولیّ دوران به بدر و چراغ و شهاب و ستاره و راه و نشانه و از این قبیل، برای این است که یقین کنیم تنها راه رهایی، پیروی از خاندان نبوت و فرزندان علی علیه السلام است.

در بخش چهارم "ای پدر یتیمان دستی بر سرمان بکش"، نویسنده با زیرکی تمام ضمن بیان یکی از نشانه های کمال ایمان مومن، درخواست خود را به امام زمان ارواحنا فداه این گونه بیان می کند:

"هنگامی که علی علیه السلام از رسول گرامی از خصلت های مومن می پرسد، آن عزیز برای مومن بیست خصلت می شمارد و تاکید می فرماید که اگر کسی این بیست خصلت در او نباشد، ایمانش کامل نیست. یکی از آن خصلت های نیکو این است که از روی رحم وشفقت، دست نوازش بر سر یتیمان می کشند.

... شدیدتر، دشوارتر و سخت تر از کسی که هم پدر از دست داده و هم مادر، کسی است که از امام خویش دور و جدا شده و از دیدار او بی بهره مانده است.

... یا صاحب الزمان، مبادا ما را از خود برانی! مگر جد گرامی ات رسول خدا نفرمود: یکی از نشانه های کمال ایمان اینست که مومن از روی ترحم و دلسوزی دست محبت بر سر یتیم بکشد؟ به خدا ما هم یتیم ایم. از هر یتیمی یتیم تریم، دستی بر سرمان بکش!"

در دو بخش آخر کتاب نویسنده با نگاهی متفاوت به "گریه و ارزش های آن" می پردازد و یادآور می شود که گریه از پی آمدهای رقت قلب است و یکی از نشانه های بروز رحمت است.

طبق بیان آیات و روایات، برخی گریه ها نزد خداوند بسیار ارزشمند است و موجب آمرزش گناه یا بالا رفتن درجه ایمان و معرفت می شود. نکته مهم اینکه یکی از نام های امیدبخش و شادی آفرین خدا "راحم العبرات" است، یعنی خدایی که بر اشک ها رحم می کند، یعنی آن کس که از ترس خدا و با امید فراوان بر لطف خدا، اشک می ریزد، آن گریه های برخاسته از خاکساری و بندگی، دریای رحمت خدا را به جوش و خروش می آورد و آمرزش و کرامت حضرت حق را شامل حال بنده ی گریان می کند.

در پایان کتاب، نویسنده به گریه بر امام امام زمان و حجت دوران اشاره کرده و از گریه رسول خدا، گریه امام صادق، گریه امام رضا و گریه امام جواد علیهم السلام در فراق حضرت حجت ارواحنا فداه یاد می کند و در انتها با بیان فرازهایی از دعای ندبه گریه شیعیان در فراق مهدی فاطمه و زنده نگه داشتن "شور مهدوی" در دل و جان را مطرح می کند و کلام خود را به این جملات ختم می کند:

"این ها که گفتم، درددل بود؛ گلایه ی غلامی گناه کار نسبت به مولایش.

می دانم از حال من آگاهی.

می دانم مرا وانمی گذاری.

می دانم به فریادم می رسی.

می دانم دوستت دارم.

می دانم دوستم داری.

یا صاحب الزمان! مرا دریاب!

عجب لذت وحلاوتی دارد گریستن برای امام زمان!"

یک روز، رسول خدا نماز صبح را با ما به جماعت به جای آورد و پس از آن که از نماز  فارغ شد، روی به سوی ما کرد و فرمود:

« هان ای مردم، هر کس خورشید را از دست داد، به ماه متمسک شود و هر کس ماه را از دست داد، به فرقدین تمسک جوید. »

جابر در ادامه ی نقل این ماجرا می گوید: من و ابو ایوب انصاری و مالک بن انس برخاستیم و گفتیم: ای رسول خدا، خورشید کیست؟ پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: « خورشید من ام. » در این هنگام آن حضرت برای ما مثلی زد و فرمود:

« همانا خداوند ما را آفرید و ما را به منزله ی ستارگان آسمان قرار داد. هرگاه ستاره ای پنهان شود، ستاره ی دیگری طلوع می کند. پس من خورشیدم؛ هنگامی که خداوند مرا از میان شما ببرد، به ماه تمسک بجویید. »

پرسیدیم: ماه کیست؟ فرمود:

« برادر و وصی و وزیرم؛ همو که دین مرا ادا می کند؛ همو که پدر دو پسرم است؛ همو که جانشین من در میان خاندانم است. »

پرسیدیم: فرقدان کیان اند؟ فرمود: «حسن و حسین». سپس مدتی مدید درنگ کرد و افزود:

«آنان و فاطمه - که در درخشش همان زهره است - خاندان و اهل بیت من اند. آنان با قرآن اند و قرآن با آنان است؛ هرگز از یکدیگر جدا نمی شوند تا آنکه در حوض، بر من وارد شوند.»

تشبیه رسول خدا صلی الله و علیه و آله به خورشید، از آن روست که بروز و ظهور و عظمت و درخشندگی خورشید از ماه و دیگر ستارگان بیشتر است. پس از خورشید این ماه است که درخشش بیشتری دارد. حضرت علی علیه السلام نیز چنین بود. فرقدین هم دو ستاره ی پر نورند که آنان نیز درخشش خاصی دارند که البته از ماه کم تر است. سپس نوبت به ستارگان دیگر می رسد که امامان علیهم السلام باشند. جالب است که رسول اکرم از حضرت صدیقه ی طاهره به زهره تعبیر فرموده است که آن هم درخشش خاصی دارد و در آسمان، از جلوه ی ویژه ای برخوردار است.